Di Masjidil Harram, Mekah bulan Julai 1996
Saya masih lagi beriktikaf di Masjidil Haram. Tidak jauh dari saya terdapat seorang lelaki baru duduk dan beliau senyum pada saya. Rupa parasnya tidak menunjukkan yang dia berbangsa Arab.
Putih kemerahan kulitnya. Misai dan jambang serta goateenya dijaga rapi dan kemas. Hidungnya besar tapi mancung dan terletak.
Beliau berserban putih dan berjubah putih tetapi ada satu jubah hitam macam kot dipakainya di luar jubah putih. Dua lapis beliau pakai.
Ketika mahu meninggalkan Masjidil Haram, saya terserempak dengan orang yang sama. Beliau senyum, berjalan ke arah saya dan bersalaman dengan saya.
Beliau bertanya saya mahu ke mana.
Saya jawab saya mahu pulang ke hotel penginapan saya.
Dari kata katanya dan ayat yang kemas tersusun serta sangat fasih berbahasa Inggeris saya pasti beliau bukan orang sembarangan.
Beliau menjemput saya makan tengah hari bersamanya dan rombongan beliau. Saya terima pelawaan beliau.
Di dewan makan, saya duduk makan bersama beliau dan beberapa orang lain. di sebuah meja panjang menghadap rombongan lain yang makan di beberapa meja bulat di hadapan kami.
Sambil makan sambil kami berbual. Di antara perkara menarik di dalam perbualan kami, beliau telah menawarkan saya biasiswa untuk melanjutkan pelajaran ke negaranya. "Fully sponsored, kata beliau.
Sebelum berpisah, beliau berikan business card beliau untuk saya hubungi jika saya berminat dengan tawaran beliau. Menteri Pelajaran rupanya, di negaranya.
Pulang ke hotel penginapan, saya ceritakan kisah saya kepada pengiring. Setelah menyerahkan business kad lelaki berjubah hitam putih, dan berserban putih itu, saya telah dilarang untuk bertemu dengan orang itu lagi.
(Sudah dilarang, jadinya saya tak jumpa lagilah orang itu. Jadinya, tamatlah kisah saya dengan Lelaki Berjubah HitamPutih)....
